به ذوق گرد رهت می دوم سراسر باغ

ز بوی گل نمکی می زنم به زخم دماغ

سزد که بیخودی ام بخشد از بهار سراغ

پی شکستن رنگی رسیده است به باغ

به فکر عافیت از سر گذشته ام لیکن

چو شمع یافته ام زبر پای خوبش سراغ

هزار جلوه زیان کرده ام ز بیخبری

چه رنگها که نرفته ست از کف صباغ

ز نقد عیش جنون یاس مهر جام مپرس

به غیر داغ میی نیست در پیالهٔ داغ

به عالمی که سخن داغ بی رواجی هاست

چو غنچه بر لب خاموش چیده ایم دماغ

در آفتاب یقین چرخ و انجمش عدم است

چو شب گمان تو طاووس بسته بر پر زاغ

فضولی تو مقابل پسند یکتایی است

مباد جلوهٔ تحقیق کس به آینه داغ

چراغ رهگذر باد در نمی گیرد

درین چمن چقدر سعی لاله سوخت دماغ

ز دور چرخ درین انجمن که دارد باد

به هوش باش که مستان شکسته اند ایاغ

چه کوری است که خفاش طینتان دلیل

به سیر خانهٔ خورشید می برند چراغ

غبار عالم اندیشهٔ کی ام بیدل

که دارم از چمن اعتبار رنگ فراغ